笑之大学

★★★★★ 上学期曹老师课上提到要以小见大，用小故事回应大问题。

这部电影就是优秀的代表诶！

场景和角色很简单：审查官与剧作家在审查办公室发生的故事。

但是回应的问题却充满张力：困难时期我们究竟可不可以笑？

三姑夫敏锐地注意到了宏大叙事与个体生活之间的一个有趣的矛盾：为什么权力会对民众的笑声充满警惕（想到了苏联笑话，想到了“包饺砸”）。

想到了一个点：意识形态的宣传基调是让人们充满仇恨与警惕，不忘某某苦，牢记某某仇。

而笑声恰恰是对这种严肃基调的反叛。

意味着解构，意味着失控。

笑之大学 (2004)8.52004 / 日本 / 剧情 喜剧 / 星护 / 役所广司 稻垣吾郎

趁着假期，看了早就列入list的电影《笑的大学》。

编剧三谷幸喜，有电影和话剧两个版本。

话剧版曾经被北京人艺改编成《喜剧的忧伤》，由陈道明、何冰主演。

说回电影。

片名在我看来，除了是片中主角之一、编剧椿一所在的那个喜剧社的名字之外，还比喻着那一间像牢房一样的剧本审查室。

故事发生在1940年秋天的日本，政府对民间的戏剧表演尤其是喜剧实行严格的控制，所有剧目在上演之前必须接受警视厅的专人审查。

编剧椿一和审查官向坂就在这样的背景下相遇了。

七天，一桌，两椅，二人，围绕椿一的剧本《朱丽叶与罗密欧》展开了一次又一次的交锋。

厌恶喜剧的向坂，自认为是最适合做这份工作的人，不能接受剧本里那些能让观众发笑的设计，不断提出修改意见。

椿一不屈不挠，修枝剪叶，每一次根据向坂的要求做出修改之后的剧本，都比之前的更令人发笑。

就在这样的过程中，椿一的剧本确实越来越妙，不断接近着喜剧的高级形态，最后甚至做到了没有一个搞笑情节但依然是喜剧。

谁说创作不是一个戴着镣铐跳舞的过程？

而向坂呢？

七天里，他不知不觉中学会了接纳喜剧，欣赏喜剧，慢慢地被喜剧的力量所感化，脸上有了笑，眼中有了泪，内心变得柔软，从一个审查官，变回了一个真正的人。

他们都从笑的大学毕业了。

是的，笑比人们以为的要重要深刻得多。

也只有那些常常从心底留出眼泪的人，才是能够放声大笑的人。

椿一在片中有一句台词：为什么国家要剥夺老百姓的乐趣？

实际上，喜剧发展的历史，就是一部与强权抗争的历史。

亚里士多德认为笑是一种积极的力量，会消除人心中的恐惧。

而强权统治的重要依托就是恐惧，因此在艾柯的《玫瑰的名字》中里，修士豪尔赫偏执地认为，亚里士多德关于笑的“异端学说”一旦被人所知，人们将不再惧怕上帝，因此他不惜在书上抹毒药、吃书甚至把书烧毁。

果戈里说，喜剧就像一场战斗，为了灵魂的自由。

《笑的大学》里，椿一也说了类似的话。

而这句话，直接印证在了向坂身上。

影片结尾，椿一接到了征兵令，我们都知道他要参加的是哪一场战争。

而向坂对他说，“要活着回来！

”

7天之后没有明天。

突然意识到这么努力的一个编剧后来成了一个鬼子，而一个所谓尽职的公务员开始怀疑自己的价值取向。

人生啊真如不曾相见呐。

首先每天镜头一扫而过的浅草街简直了，把战争的大环境渲染的很好。

向坂在整部戏就是一点一点找感觉吧：会笑的感觉。

严苛的审批从我来看更多是性格原因。

但作为公职人员，未免不专业，在工作时间和相对人产生这么深的羁绊，果然行政什么的还是应当两个工作人员来做啊。

至于椿一我一直在考虑是民族习惯和性格（典型的日式谨慎有礼谦逊）但是显然也不止于此，是个对艺术有很高追求的人呢。

一边忐忑小心地适应权力设置的框架，一边爽快的承认搞笑是一种本能，能把被挑刺的桥段也融入剧本，一次一次坚持甚至改变了审查官。

“没有放下手中的笔，是面对权力的戏剧家的战斗方式”冠冕堂皇的话说得真好！

里外不是人吧，一边被权力揉搓捏扁一边是同僚的鄙夷，这么坚持，一开始却只是做剧务出生，啧啧，爱戏之人才能感同身受，一切为了逗笑的艺术。

审查大叔内心大反转：你说了真话但伤了我自尊，我就是你所说的权力的最底层官吏，立场不同看问题的角度不同，别把你自己说得很伟大，我也是为了心中伟大的爱国目标在奋斗。

所以see you tomorrow。

没有笑的喜剧不是很搞笑么！

眨眨水汪汪的眼睛大吼：不做怎么能知道！

脚盆人天生喜欢宣扬励志、执着、不撞南墙不回头。

第7天了，百般憔悴的编剧整出了一本媲美糗百的本子。

在审查员还要别扭下去的时候，抛出了一个家国天下的红色征兵令，这才是大大大反转。

7天爱上你，你却要为国捐躯，请你要死的话也是为了锅！

连守门老兵都敬礼了。

喜欢什么的最后大声喊出来却只能目送友人一去不复返。

向坂真惨呐，刚学会笑就要开始缅怀：我给你出难题，给你灵感，但是你才是真正优秀的作家，而且是性格极好的一边鼓励着外行、激发他们灵感，一边完善自己作品的作家；你引导我笑，带领我走进笑的大学，却又结束的太快，明天再也没有明天。

说到底我们不过是宇宙洪荒历史车轮社会磨盘下一颗颗被碾得纷纷碎的小芝麻，但是终于来过，不是虚无。

ps：向坂审本一本正经，演戏却能放得开；椿一最初不过是一个幕后工作人员，却转行写剧本兼演出。

其实话剧演艺这种拓宽人生方式的存在大多数人并不讨厌吧，有多少人接触后就喜欢上了，而且很奇怪的是，很多人把自己的日子过得一团糟，却能演好编剧笔下的人物，可能因为旁观者清或者知道故事的始末，每一寸感情都能很到位。

这就是戏剧好看的地方，留白乏味的少，是高度浓缩的酒。

一年多以前看的这部电影,可惜当时不小心把名字给忘掉啦.后来却怎么也打听不到,包括我认识的一些"资深电影爱好者".直到前两天,试着在百度知道发了个提问--刚开始无人问津,两天后终于有了结果.这样开头,一者是为了表示对这部电影的偏爱,再者也是想说明此片在中国的关注度相当低,不过在豆瓣发现了条目,虽然只有百人关注也足可让人欣慰了!我觉得该片首先是一部表现和颂扬人类灵魂中对真和美的追求,其次还有一定的反战意味(导演当初也许没有此意图),这当然只是个人理解,美国人或许觉得影片意在倡导文化自由和多元呢!不论如何,总体来说，这是一部十分成功和耐人寻味的作品.关于此片的艺术性,有一些评论可以查看,我不大懂这些专业的分析,所以只是写一点思想脉络方面的看法.记得在百度发问题后,有人回答"日本还会反战???谁信!!!!!!!".在此,我不怀疑人们的爱国,只是如果单纯的认为所有的日本人都好战争,这也是显然不合实际和荒唐的.常常听到"爱国者"痛批日本文化,甚至贴日本标签的一概反对,但是我想,这需要个前提,自身的文化和魄力足够.否则,阿Q还会说:"别人批得,我批不得?"反对丑恶的东西需要从容和淡定,不加区别一概而论是不可取的;同时,理性认识差距,何尝不是一种成熟和自信!http://club.china.alibaba.com/forum/thread/view/98_20561412_.html

最近在香港看了全球首演中文版的笑之大學舞台劇,急不及待就找來這個日本電影版的原版。

因為笑之大學我認識了三谷幸喜,也就是我第一部看三谷先生的電影。

可能三谷先生是做慣了舞台劇,因此電影老實說不像電影,像一部舞台劇,同時這又是一部容易忽視的好電影,小成本的制作,沒有大的背景。

大部份時間都是在調查室,簡單的佈置,用的都是言語。

好不好笑,很難定奪。

是表面上的笑還是內心的煥然一笑,觀眾也有不同的感受。

個人認為笑之大學對我的笑是後者,看到樁一的努力,得到了認同,遇到一路上無理的要求,旁人的不認同。

到終於做到了一個完美的劇本,這一路不易。

三谷先生的代表作就是這一部<<笑之大學>>,對於看慣大制作的人一定會很悶,空間感還是已經做得很不錯。

言語在電影中的運用是十分重要,當中的擺設,如何吸引觀眾,就需要這樣的推進。

因此我就感覺好像是在看一部舞台劇。

也讓我當作看一次原版,比對一下剛看不久的演出。

港版的笑之大學和日本版在內容上分別始終有一點,但不大。

可觀性就兩個版本都有其的吸引力。

電影可以交代劇場外的事,如在淺草街劇場裡的一角,團長的表演。

而舞台劇版就只是用言語帶過。

對我言而,笑之大學不是好笑的劇目。

而是一個讓人感動,一起創作的劇目。

電影版的笑之大學還不錯。

喜歡笑之大學的朋友,不要錯過日式原味(是三谷幸喜為導演的)。

如果你是冲着喜剧这个标签来看这个电影，那恐怕是你要失望了，尽管整部电影大部分剧情都是围绕喜剧而展开，但整部电影我真是一丝笑容都没有，包括尬笑！

但如果你对电影的审查尺度感兴趣，那么强烈建议你观看这部电影！

你会发现电影的尺度与否和那个审查官有直接的关系（貌似是废话！

）你还会发现有时审查官可以成为不挂名的编剧之一，以后看电影可以细看到底哪一部分有审查官的影子！

而最重要的是，你会发现审查官并不是机器，而是有真实情感的人，也有凭自己喜好而喜欢的电影但必须按照规则来做事！

འཇར་པན་གྱི་གློག་བརྙན་«དགོད་སྒྲའི་སློབ་ཆེན»ལ་བལྟས་པ། འདི་ནི་གློག་བརྙན་སུན་སྤྱད་ཅིག་ཡིན་སྲིད། འདིའི་ནང་འཁྲིག་ཆ་དོད་པའི་འཁྲབ་ལྗོངས་ཡག་པོ་མེད་ལ། ཉོག་འཛིང་ཆེ་བའི་མི་སྣ་མང་པོ་མི་འདུག ཡིད་འགུལ་ཐེབས་པའི་ཕོ་མོའི་བརྩེ་དུང་ནི་དེ་ལས་ཀྱང་མི་འདུག གློག་བརྙན་ཧྲིལ་བོར་མི་སྣ་གཙོ་བོ་སྐྱེས་པ་གཉིས་མ་གཏོཊ་མེད་ལ། གློག་བརྙན་ཧྲིལ་བོའི་འཁྲབ་ལྗོངས་ཀྱང་ཁང་བ་གྲུ་བཞི་གཅིག་ཡིན།དོན་དག་ཀྱང་གཅིག་མ་གཏོཊ་མེད་དེ། ཟློས་གར་འཁྲབ་གཞུང་གཅིག་ཕར་སྣོག་ཚུར་སྣོག་བྱས་པའི་གནས་ཚུལ་ཁོ་ན་རེད། ཡིན་ཡང་ངས་གློག་བརྙན་འདིར་བལྟས་ཚར་བ་དང་། དཔྱད་ཕྲན་ཞིག་ཀྱང་སྤེལ་འདོད་བྱུང་། འདི་ལས་གློག་བརྙན་འདིར་འགུགས་ཤུགས་ཤིག་ཡོད་པ་ཤ་སྟག་རེད།༼མ་མཐའ་ཡང་ང་དང་ང་ལྟ་བུར༽ འཇར་པན་གྱི་གློག་བརྙན་འདི་ནི་དམག་འཁྲུག་གི་ལོ་ཟླ་རྒྱབ་ལྗོངས་བྱས་པའི་སྤྲོ་གར་གློག་བརྙན་ཞིག་རེད། གློག་བརྙན་དུ་འཁྲབ་གཞུང་ཞིབ་བཤེར་དཔོན་པོ་༼འུ་ཚོའི་广电总局ལྟ་བུ་ཞིག༽ཞང་པན་ནི་ནམ་རྒྱུན་གདོང་ལ་འཛུམ་ཙམ་ཡང་མེད་པའི་མི་གཟབ་ནན་ཞིག་ཡིན་ལ། རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་དོན་དུ་མི་སྒེར་གྱི་བརྩེ་དུང་བློས་བཏང་ཆོག་པར་འདོད་མཁན་ཞིག་ཡིན། ཁྲོན་ཡུས་ནི་སྤྲོ་གར་འཁྲབ་གཞུང་རྩོམ་མཁན་དང་འཁྲབ་ཁྲིད་པ་ཞིག་ཡིན་ལ། སྒྱུ་རྩལ་གསར་རྩོམ་གྱི་ཆེད་དུ་དཀའ་སྡུག་གང་ལ་ཕྲད་ཀྱང་འཁང་ར་དང་སྡུག་ཡུས་ཅི་ཡང་མི་འདོན་པར་ལས་ལ་འབད་མཁན་ཞིག་རེད། ཁོས་སྤྲོ་གར་འཁྲབ་གཞུང་དེ་ཞིབ་བཤེར་དཔོན་པོའི་མདུན་དུ་ཁྱེར་ཡོང་བ་ནས་བཟུང་། དཔོན་པོ་དེས་དམག་འཁྲུག་གི་དུས་སྐབས་སུ་མི་སུ་དང་གང་ཡིན་རུང་རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་ཆགས་འཇིག་ལ་མི་སེམས་པར་བཞད་གད་ཁྲོད་དུས་འདའ་བ་ནི་ཧ་ཅང་མི་འོས་པར་འདོད་དེ། ཆོག་མཆན་མེད་པའི་ཐམ་ཀ་བརྒྱབ་པ་དང་། ཁྲོན་ཡུས་ལ་འཁྲབ་གཞུང་ཁྲོད་དུ་གད་མོ་སློང་བའི་ཚིག་གཅིག་ཀྱང་ཡོད་མི་ཆོག་པར་བཅའ་དགོས་པའི་བཀའ་ཕབ། ཕྱི་ཉིན་ཁྲོན་ཡུས་ཀྱིས་ཁོའི་བཀའ་ལྟར་འཁྲབ་གཞུང་བཅོས་སྟེ་ཁྱེར་ཡོང་དུས་སྔར་ལས་ཀྱང་དགོད་བྲོ་བ་ཞིག་དུ་གྱུར་འདུག་པས། ཡང་བསྐྱར་བཅའ་དགོས་པའི་བཀའ་ཕབ། དེ་ལྟར་ཉིན་རེ་རེ་བཞིན་ཆོག་མཆན་མ་བཀོད་པར་ཉིན་བདུན་སོང་བ་དང་འཁྲབ་གཞུང་སྔར་ལས་ཀྱང་དགོད་ཇེ་བྲོ་ནས་ཇེ་བྲོར་གྱུར། གོ་རིམ་འདིའི་ཁྲོད་དུ་ཞང་པན་སྤྲོ་གར་འཁྲབ་གཞུང་ནང་དུ་ཟུག་ནས་ནམ་ཡང་གནག་འདུག་པའི་གདོང་ལ་རིམ་བཞིན་འཛུམ་རྒྱས་ཤིང་། ཁྲོན་ཡུས་ལ་འཁྲབ་གཞུང་བཅའ་རོགས་བྱས་པ་མ་ཟད་ད་དུང་གཞུང་ལས་ཁང་ནས་ཁོས་དངོས་སུ་འཁྲབ་སྟོན་བྱས་པ་སོཊ་ཤེས་མེད་ཚོར་མེད་ངང་ཁོ་རང་ཉིད་ལ་བློ་ཡུལ་ལས་འདས་པའི་འགྱུར་ལྡོག་བྱུང་ཞིང་། ཁོའི་རོཊ་རམ་འོག་ཏུ་འཁྲབ་གཞུང་དགོད་བྲོའི་ཡང་རྩེར་སོན་པ་ཞིག་འཁྱོངས་སོང་། ཡིན་ཡང་ང་ཚོས་བསམ་པ་ལྟར་མ་ཡིན་པར་འཁྲབ་གཞུང་ལ་སྔར་བཞིན་ཆོག་མཆན་མ་ཐོབ་པར། གློག་བརྙན་ཁྲོད་ཀྱི་འགལ་ཟླའི་ཚད་ཆེས་མཐོ་རུ་བཏང་ཞིང་རྩེ་རུ་སོན་ཏུ་བཅུག གློག་བརྙན་ཕྱོཊ་ནས་ཁ་དཔེ་ཞིག་ཡོད་པ་ནི། Simple is the best ཟེར་ལྟར་གཏམ་རྒྱུད་ཇི་ལྟར་སྟབས་བདེ་ན་དེ་ལྟར་བཟང་བར་བཤད་པ་བཞིན། གློག་བརྙན་འདིའི་བྱུང་རིམ་དང་མི་སྣ། འཁྲབ་ལྗོངས་སོཊ་གང་ཐད་ནས་སྟབས་བདེ་ཞིག་ཏུ་སྣང་མོད། འདིས་གློག་བརྙན་ཕབ་རྒྱུ་སྟབས་བདེ་ཡིན་པ་མི་མཚོན་པར། Simple is difficultཟེར་བ་ལྟར་གློག་བརྙན་འདིའི་སྒྱུ་རྩལ་མཚོན་ཐབས་དེ་འདྲའི་སླ་མོ་ཞིག་མ་ཡིན་པར་གསར་གཏོད་ཀྱི་རང་བཞིན་ལྡན་ལ། བརྙན་ཡིག་1ཚིག་སྦྱོར་ཀྱི་སྡེབས་སྟངས་ཐད་ལ་འགྲན་སློང་ཆེན་པོ་འདུག འཁྲབ་ཚིག་དང་བརྙན་གཟུགས་གཉིས་མཐུན་སྦྱོར་ལེགས་པོ་བྱུང་ཡོད་ལ། གཏམ་རྒྱུད་ཀྱི་བསམ་བློའི་རང་བཞིན་མངོན་མཚོན་བྱ་སྟངས་ཐད་ལ་མུར་རྒྱུ་ཆེན་པོ་ཡོད་པས། མུ་མཐུད་དུ་བལྟས་སོང་ཚེ་ད་གཟོད་རིམ་གྱིས་བློ་ཁ་འདྲེན་ཅིང་སྤྲོ་སྣང་ཆེན་པོ་རྙེད་ཐུབ། གློག་བརྙན་འདིའི་དགོད་སློང་སྟངས་ནི་ཐལ་ཆེ་བའི་རྩེད་མཚར་དགོད་གཏམ་དང་བསྟན་བཤིག་ཚ་བའི་བྱ་སྤྱོད（动作）སོགས་བསམ་གཟས་པ་གང་ཡང་མེད་པར། བབ་ཆགས་པོའི་ངང་བལྟ་མཁན་ལ་དགོད་ཁ་ཤོར་དུ་འཇུག་པའི་བྱེད་ཐབས་དེ་ནི་གློག་བརྙན་འདི་མཐར་ཐུག་སྤྲོ་གར་རླབས་ཆེན་ཞིག་ཏུ་བསྒྱུར་བའི་ཆེས་མཐོ་བའི་སྒྱུ་རྩལ་གྱི་ཚད་ཅིག་ཡིན་པར་ངེས། མཐར་དེད་ན་གློག་བརྙན་འདི་ལས་དམག་འཁྲུག་གི་ནག་ཉེས་ཤིག་ཐེར་འདོན་བྱེད་ཀྱིན་འདུག་སྟེ། དམག་འཁྲུག་གིས་མི་གཤིས་ཁྲོད་གདོད་མ་ནས་ཡོད་པའི་དགའ་སྐྱོ་ཆགས་སྡང་རྨེག་མེད་དུ་བཏང་སྟེ་མི་རྣམས་དགོད་ཀྱང་མི་ཤེས་པའི་འཕྲུལ་འཁོར་ལྟ་བུར་བསྒྱུར་བ་དང་། མི་རྣམས་རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་ཆེད་དུ་འཆི་བ་དང་རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་ཆེད་དུ་གསོན་དགོས་པ་ལས་གཞན་དགོད་སྒྲ་ཙམ་ཡང་ཡོད་མི་ཆོག་པའི་རང་བྱུང་ཆོས་ཉིད་དང་འགལ་བའི་འཇིག་རྟེན་གོ་ལྡོག་ལ་ཐད་ཀར་ཁ་རྡུང་བཏང་འདུག

役所广司是有喜剧天赋在身上的，扮演警察那段笑死了，这么滑稽的角色也能驾轻就熟，无论是演黑帮还是忠勇双全的武士这种严肃题材的人物，还是农民、中年出轨男、厕所清洁工、等这种社会边缘性人物，每个角色都能贡献如火纯情的演技，自然不浮夸，真实不做作。

让一个伪满帝洲国的审查官来审查喜剧，亏导演想的出来，这不就是中国的广电总局嘛。

好的东西要过审固然不易，这是其一，但是反观现在中国内陆电影，真的应了金星老师说的，题材流量化、画面赛博化、圈钱常规化、老年钝感化。

国内搞喜剧的比如某麻花什么的真应该好好研究研究，搞笑不是生硬的抖包袱，艺术来源生活，就像警察说的不要突兀、不要硬凑、要自然、要从真实生活找灵感。

“我从来没有真正笑过，不是也到了现在吗”向坂这个时候还没有意识到自己是个天生的喜剧作家吧，拥有这个天赋的本源是向坂对生活细致入微的观察，要不然看似普普通通、波澜不惊的警察追贼这一段打酱油的桥段怎会如此让人捧腹大笑。

我想向坂在没有接触伪满洲国这一工作时，应该也是经常笑口常开吧。

喜欢他折磨椿一君时镜头给到他的面部特写，那邪魅一笑，不要太迷人好吧，就好像明明知道你是个危险人物，但是也要飞蛾扑火的去想接近一下。

看到回锅肉的废纸时的哈哈大笑又觉得不太妥，随即收了回去，到最后自己在剧本背面标注自己居然笑了80多次。

向坂终于彻底放飞了自我，这和日本一贯严肃认真、压抑的社会氛围真是背道而驰，尤其在战时时刻，当他发自内心的称赞椿一君的作品突然又说我们立场不同的那一段，一张脸几乎藏在阴影里，阴郁、严肃、冷若冰霜的眼神，从热情到冷却的这转瞬间的角色切换，立刻唤醒了他的另一面，一个彻头彻尾的日本军国主义的奸盗之人。

役所大叔对角色的刻画真是入木三分啊，真是佩服。

“将来的事，你不要担心。

”“活着回来啊”结局又一次升华了电影的主题，果真喜剧的内核是悲剧。

很喜欢这剧的配乐和电影简直是相得益彰。

生活如此美好，不要吝啬你的微笑。

致自己。

十五年，从前线回来的不苟言笑的向板，意外地得到了他所不喜欢的工作——审查喜剧剧本，而处处受限的编剧椿一，因递交了一本从头到尾充满了问题的剧本，开始了两人之间的拉锯战。

在一个爱情故事里加入“为了我的祖国”三次，并且去掉所有的接吻场景。

这些要求在向板眼里再自然不过，这是一个战争的时代，爱国是被鼓励的，人们是要随时准备为祖国献身的，真正的欢笑是不被允许的，一切都要审核，唱歌只能唱红歌……是的，这么熟悉的年代，那是一个战争的年代。

在七天的压迫当中，向板和椿一逐渐建立了一种微妙的友谊。

椿一自是不愿放弃机会，而向板也始终没有对椿一的剧本判下死刑，“你明天再来吧。

”向板一直这么说。

笑之大学，近期看的好看得最莫名其妙的一个电影，润物细无声的笑点（应该这样比喻吗）饶了我吧不知道怎么评价，才知道电影能这么拍救命。

一共仨景零成本全靠演员发挥以及一些像菊次郎的夏天那种奇妙的蒙太奇还有什么呢，拉扯感和男同感。。

还有日本人特有的莫名其妙就燃起来了。

挺好看的就。。

嗯，好看得让我有点无从下嘴